Mag ik een foto van je maken?

Vanwege werkzaamheden aan Ring-Noord Amsterdam, kies ik voor een route over de dijk Lelystad-Enkhuizen. Het is al even geleden dat ik deze weg had afgelegd. Bij het begin van de dijk, direct na de Houtribsluizen, kun je afslaan naar een parkeerterrein. Auto's die er staan zijn van mensen die het kleine strand verderop bezoeken. Of zijn ze daar om het beeld 'Exposure' van Antony Gormley te bewonderen dat staat opgesteld aan het eind van een strekdam in de buurt. Op mijn terugtocht naar mijn geparkeerde auto ontmoet ik Dimitri. Hij zit in de schaduw voor de open deur van een witte zeecontainer. We kletsen even en vertelt hij over wat hij doet en mee heeft gemaakt. Ik zie een boeiend mens met een verhaal in een bijzonder decor.

Mag ik een foto van je maken

Ik vind het aanspreken van mensen met de vraag of ik een foto van ze mag maken, niet per definitie makkelijk. Want volgt op mijn verzoek de onvermijdelijke vraag wat ik met de foto ga doen. Waar het voor is? Gezonde argwaan in een wereld van gezichtsherkenning, identiteitsfraude en misbruik op social media.

Aan de andere kant vraag ik het vriendelijk en geef ik uitleg. Dat ik de foto gebruik voor het bouwen aan mijn portfolio als fotograaf. Ik beloof ook de foto te delen en overhandig mijn visitekaartje. Veel mensen vinden het juist leuk om op mijn verzoek in te gaan. Een geruststellend praatje tijdens het fotograferen, het gebruik van een kleine niet intimiderende camera en mijn vriendelijke oprechte uitstraling trekt mensen over de streep. Wanneer ik een verzoek om de foto te sturen ontvang, dan ga ik daar uiteraard zeer zorgvuldig mee om. Want belofte maakt schuld. 

Dimitri stuurt mij een paar dagen na onze ontmoeting een appje dat hij de foto graag wil ontvangen. Na toesturen van zijn portret krijg ik snel antwoord. Ik heb ik hem heel blij gemaakt. Missie geslaagd!