Een foto als kijkdoos

In ruim een uur treinen bereik je vanuit mijn woonplaats Zwolle het fijne Amsterdam. Ik kies voor bestemming Den Haag en stap uit in Amsterdam-Zuid. Ik kan ervan genieten om te dwalen door dit deel van de stad om via de achterkant van het Concertgebouw het Museumkwartier te bereiken. Breng ik een bezoekje aan de Leica Store (fotowinkel) vlakbij? Beter van niet want gevaarlijk voor de portemonnee.

In het Stedelijk loopt de tentoonstelling van Marina Abromovic die ik al had bezocht. Tijd voor iets anders en wordt het hernieuwd kennismaken met het Rijksmuseum. Voordat ik vanuit de Passage het museum binnenga, sta ik even stil bij een man staand voor een raam van de centrale hal beneden. Prachtig is het licht op zijn haar, gelaat, los vallend colbert en schoenen. Hij bevindt zich in schaars licht dat een sterk contrast vormt met de zonnige en lichte ruimte waar hij naar kijkt. Een ander contrast vormt de verstilde houding van de man en de hectiek van de mensen in de hal. Een suppoost strekt zijn arm uit naar een bezoeker. Mensen zitten op traptredes, lopen en praten. Ik haal mijn camera uit mijn tas en druk de ontspanknop in.
Ben kritisch en niet gauw tevreden. Dat motiveert om steeds verder te reiken en te groeien. Dat gezegd hebbend merk ik op dat deze foto echt is gelukt. Hoera.

Een goede foto vertelt een verhaal. Het beeld neemt je mee en prikkelt. De voorstelling werkt als kijkdoos. Licht valt door het deels geopend deksel. Het ronde gat aan de voorkant nodigt uit tot gluren naar wat er is verstopt.